Vanavond bereikte mij het tragische bericht van het overlijden van Eduart, Appenzeller-vriend in hart en nieren...
Eind 2007, tussen Kerst en Oud en Nieuw, werd ik benaderd door de toenmalige eigenaren van de jonge Appenzeller reu Luca. Zij waren voor Luca op zoek naar een nieuw thuis. Alsof het zo moest zijn werd ik korte tijd later benaderd door Eduart uit België. Na het overlijden van zijn Appenzeller teef was hij op zoek naar een nieuwe levenskameraad. Hij viel als een blok voor Luca en vanaf het moment dat Luca bij hem was waren zij onafscheidelijk. Het contact met Eduart is blijven bestaan en vanwege mijn hart en inzet voor de Appenzeller gaf Eduart mij al snel de bijnaam "Die Ap(p)izeller-Frau".
In het voorjaar van 2008 meldde Eduart dat hij plannen had om naar Oostenrijk te verhuizen. Daar zou hij in een prachtige omgeving gaan wonen, perfect voor Luca. Kort voor het vertrek naar Oostenrijk belde Eduart mij in paniek op. Er waren problemen met de buurt en hij had via-via vernomen dat men Luca in beslag wilde gaan nemen. In overleg met Eduart heb ik Luca toen opgehaald en hem elders ondergebracht, om de korte tijd tot het vertrek naar Oostenrijk zonder problemen met de buurt te kunnen overbruggen. Eduart miste zijn maatje echter zo erg, dat hij hem toch nog vóór zijn vertrek heeft opgehaald en de mogelijke problemen met de buurt maar voor lief nam. Ze zijn daarna al spoedig naar Oostenrijk vertrokken. Ook in Oostenrijk is het contact met Eduart blijven bestaan, Eduart liet mij met enige regelmaat weten hoe heerlijk het daar was voor Luca en hoe hij genoot van het feit dat Luca het daar zo naar z'n zin had.
Omdat ik de herplaatsing van Luca heb geregeld en Eduart iets wilde regelen voor het geval hem iets zou overkomen, heeft hij voorgesteld om mij mede-eigenaar te maken van Luca. Omdat Luca niet officieel in België is geïmporteerd was dit formeel niet mogelijk. Gezien het geplande vertrek naar Oostenrijk was het bovendien ook niet zinvol, omdat hetzelfde proces dan in Oostenrijk nogmaals herhaald had moeten worden.
Marianne, de vriendin bij wie Eduart woonde, is inmiddels op hoge leeftijd overleden. Korte tijd later is helaas ook Eduart overleden. Luca is daardoor in het asiel terechtgekomen.
Vanwege de toch wel bijzondere band die ik met Eduart had, vind ik het mijn plicht om mij in te zetten voor Luca en te (helpen) zorgen dat hij zo snel mogelijk bij een goeie baas terechtkomt. Een baas die het ras kent. Hoe zich dat allemaal vorm gaat geven is op dit moment nog niet bekend, daarvoor is het allemaal nog te vers. Luca zal in ieder geval op mijn website op de herplaatsingslijst worden vermeld en ik zal hem aanmelden bij de rasvereniging. Ook de fokker van Luca is, hoewel het geen verenigingsfokker betreft, inmiddels door mij op de hoogte gebracht van het feit dat Luca in het asiel zit. Of ik zelf naar Oostenrijk zal gaan om hem terug te halen naar Nederland kan ik op dit moment nog niet zeggen. Eduart heeft Luca eerder aan mijn zorgen toevertrouwd en op zijn verzoek heb ik hem meerdere malen beloofd voor Luca te zorgen wanneer hem iets zou overkomen. Eduart zou dus in ieder geval vrede hebben gehad met de gedachte dat Luca bij mij zou komen. Of dit ook daadwerkelijk uitvoerbaar is, al dan niet tijdelijk, moet nog worden bekeken.
Eduart,
Woorden schieten te kort...
Je was een Bijzonder Mens en jouw Bijzondere Liefde voor de Appenzeller zal ik nooit vergeten!
Ik zal mijn uiterste best doen om te (helpen) zorgen dat jouw levensmaatje en zielsverwant Luca op de juiste plek terecht komt.
Betty
"Die Ap(p)izeller-Frau"
Samen onderweg in het Wechselgebergte
Wat fijn dat deze heerlijkheid twee heldere vijvertjes met stromend water heeft. Dat heet zwemmen!
Achteraf is er van de waterlelies niet meer veel overgebleven...
NB: De bijschriften bij deze foto's zijn overgenomen van de foto's die Eduart mij heeft gestuurd.
BS Sennenhonden
Betty Sikkema
© 2009 BS Sennenhonden - Meppel
