Nieuwsbrieven Balou

Vooraf
Op maandag 31 oktober jl. heb ik telefonisch contact gehad met mijn dierenarts, naar aanleiding van de resultaten van de officiële beoordelingen voor heupdysplasie en elleboogdysplasie van Balou. Verdere behandeling door een specialist was noodzakelijk, maar omdat Balou niet op normale wijze behandelbaar is vergt dat even wat extra inspanningen en overleg vooraf. Ik heb daarom 's middags zelf telefonisch contact opgenomen met de Tweedelijnskliniek (woordspelinkje, moet kunnen!) waar mijn eigen dierenarts in dit soort gevallen naartoe doorverwijst. Het probleem van de niet-behandelbare Balou heb ik uitdrukkelijk voorgelegd en de telefoniste gaf aan dat ze een extra vermelding in het dossier zou maken dat de specialist niet zonder mijn toestemming z'n vingers zou uitsteken naar Balou.

De Witte Jas
Gistermiddag was het zover en vond de intake plaats. We waren op tijd, zodat we nog even een rondje buiten konden lopen en Balou nog even wat water kon lozen. Méér dan water hoefde (rekening houdend met zijn intelligentie en karakter: wilde?) hij niet kwijt. Daarna liepen we naar binnen, waar we al wachtend bij de balie gelijk ook al aan de beurt waren. Omdat de chirurg (verder: de Witte Jas) Balou wilde zien lopen, gingen we gelijk weer naar buiten, waar ik tweemaal een stukje van ongeveer 10-15 meter op en neer moest lopen in verschillend tempo. Daarna ging het mis: de Witte Jas wilde Balou overnemen om ook zelf even met hem te lopen.....

 

Eigenlijk had ik toen al direct moeten ingrijpen, maar vooruit, een eindje lopen zal toch geen kwaad kunnen? Helaas bestond het eindje lopen er uit dat Balou elke paar stappen een rukje aan de lijn kreeg, omdat hij méé moest lopen. Maar Balou wílde helemaal niet meelopen met deze voor hem totaal onbekende en dus onveilige Witte Jas. De lichaamstaal van Balou sprak boekdelen, een nóg lagere houding was alleen mogelijk geweest door de grond in te kruipen.

 

Tot mijn grote schrik ging de Witte Jas ongeveer 15 meter verderop op z'n hurken naast Balou zitten en maakte fysiek contact! Datgene waarvoor ik direct al had gewaarschuwd dat dat bij Balou niet kán! Balou viel uit en omdat hij geen kant op kon werd de uitval direct gevolgd door een klaaglijke jankgil. Hij zat daar als een zielig hoopje ellende. Wie was toch deze Witte Jas, die zich zó respectloos aan hem opdrong, die zijn overduidelijke lichaamstaal volledig negeerde en die vreselijk opdringerige ongewenste intimiteiten rücksichtlos doorzette? Balou had geen andere keus: als de lichaamstaal wordt genegeerd wordt het tijd om de geurentaal uit de kast te halen en dus zag ik van afstand dat Balou een dikke drol (nee, zeker geen angstpoepje, maar gewoon een ordinaire dikke drol!) ging staan draaien. De Witte Jas ging echter onverstoorbaar door...

Op dat moment heb ik ingegrepen, ben ik naar de Witte Jas toegelopen en heb hem meegedeeld dat ik zijn manier van omgaan met Balou niet prettig vond en dat ik de verdere behandeling wenste te stoppen. Ik heb de drol van Balou opgeruimd en Balou in de auto gezet. Daarna ben ik naar binnen gelopen om mijn ongerief te uiten.

De Witte Jas..... chirurg of gedragsdeskundige?
Volgens de Witte Jas is Balou zeker niet dominant, maar juist heel erg angstig. Sorry Witte Jas, een gedegen gedragstest, afgenomen door iemand die zijn oordeel niet baseert op een vertekenend beeld van een paar minuten, heeft uitgewezen dat Balou wel degelijk dominant is. Loei-dominant om precies te zijn. En wie denkt de Witte Jas eigenlijk te zijn dat hij op basis van die paar minuten dat hij Balou heeft gezien 'even' een oordeel over het gedrag van Balou kan geven? Ik woon inmiddels bijna 4,5 jaar met Balou samen en zijn gedrag is zó complex, zó wisselvallig en Balou is zó intelligent, dat laat zich niet effe in een paar minuutjes samenvatten! Het omgaan met Appenzellers met probleemgedrag is MIJN vakgebied, dus Witte Jas, beperk je in het vervolg s.v.p. tot je eigen vakgebied!

De Witte Jas en het klassieke dominantiemodel
Wat de Witte Jas heeft laten zien, is m.i. exact de houding waaraan het klassieke dominantiemodel – dat an sich zeer waardevolle uitgangspunten bevat, mits het model op een correcte en respectvolle wijze wordt toegepast – ten onder is gegaan: dictatoriaal leiderschap, oftewel: IK heb de lijn vast, dus IK ben de baas, IK bepaal wat er gebeurt en jij, ondergeschikte hond, jij hebt maar te accepteren wat IK doe en wat IK wil. Ik ben alles, jij bent niets... Van enige vorm van respect is geen sprake. De Witte Jas vónd wellicht wel dat hij bezig was het vertrouwen van Balou te winnen, maar zijn houding en lichaamstaal (en daarmee ook lichaamsgeur) spraken een andere taal dan zijn gedachten en zijn mond. Wanneer er op een dergelijke manier met dominantie en rangorde wordt omgegaan, is elke vorm van contact zoeken gedoemd te mislukken.

De Witte Jas en natuurlijk opvoeden
Natuurlijk opvoeden vergt respect, wederzijds respect. En zoals iedereen wel weet: respect moet je VERDIENEN, dat kan je niet zomaar even afdwingen. Respect krijg je niet door simpelweg de lijn van de baas over te nemen. De rukjes aan de lijn die Balou kreeg waren correcties, verklaarde de Witte Jas mij achteraf. Correcties die Balou helemaal geen pijn deden, maar waardoor Balou wél aandacht voor hem kreeg. Pardon......aandacht kreeg? Ja, vast en zeker, maar dan wel uit angst voor nog meer geruk aan de lijn! Waar haalt deze Witte Jas in vredesnaam de veronderstelling vandaan dat hij met het overnemen van de lijn ook maar het kleinste beetje correctierecht over Balou verkreeg? Meer nog dan respect moet je correctierecht VERDIENEN! En dat vergt, zeker bij een hond als Balou, maanden – zoniet jaren – tijd! Datgene waar ik al 4,5 jaar voor werk en wat bij Balou altijd een work-in-progress zal blijven, dacht deze vooringenomen arrogante Witte Jas even in een paar minuutjes te kunnen regelen.....

Witte-jassen-kater
Misschien had ik de Witte Jas z'n gang moeten laten gaan, had ik het op een bijtincident moeten laten aankomen. Wie niet horen wil, moet immers maar voelen. Maar ik weet zeker dat dan zowel Balou als ik de wind van voren gekregen zouden hebben. En Balou wellicht ook nog een trap na... Uit veiligheid voor de ledematen van de Witte Jas, maar zeker ook uit veiligheid voor Balou, heb ik er voor gekozen wél in te grijpen. Ik ben immers verantwoordelijk voor mijn hond en wanneer iemand die verondersteld wordt professional te zijn, de grenzen van mijn hond niet respecteert, dan moet ik, in het belang van mijn hond, zelf die verantwoordelijkheid nemen. Had ik de Witte Jas laten doorgaan, dan had ik niet alleen een bijtincident geriskeerd, maar ook een deuk in mijn relatie met Balou. En dat mag toch zeker niet de bedoeling zijn?

 

Achteraf denk ik dat ik beter Bandit had kunnen meenemen, bij wijze van test, om te kijken of de Witte Jas de vooraf besproken werkwijze wel zou naleven. Van Bandit weet ik zeker dat hij het niet bij uitvallen alléén zou hebben gelaten, hij zou de Witte Jas voluit hebben gegrepen zodra deze zijn grenzen zou hebben overschreden. En ook al mag je zoiets natuurlijk niet bewust ensceneren, het zou voor de Witte Jas wél een hele duidelijke les zijn geweest.

 

Balou en ik hebben nu samen een Witte-Jassen-kater, gedeelde smart is immers halve smart. Deze WitteJas heeft door zijn handelwijze niet alleen laten zien geen enkel respect voor Balou te hebben, hij heeft ook laten zien geen respect te hebben voor mij als baas van Balou. Het is toch niet voor niets dat ik vooraf aangeef wat wel en niet mogelijk is? Dat doe ik écht niet voor mijn lol, dat is gewoon pure noodzaak! Witte Jassen die dat niet respecteren, zal ik mijn hond niet toevertrouwen voor een operatie. En dus gaan wij op zoek naar een andere kliniek, een kliniek waar men wél luistert naar de klant, die volgens mij nog altijd Koning hoort te zijn!

Het kan ook anders!
Eenmaal thuis bleef er zich een beeld op mijn netvlies pinnen, een beeld dat zó duidelijk aangeeft dat het heel goed én heel gemakkelijk ánders kan. Een beeld dat in schril contrast staat tot de ontmoeting met de Witte Jas...

 

Deze foto heb ik gemaakt tijdens één van de lessen van de cursus Gehoorzaamheid I. Meestal neem ik Balou mee, zodat ik af en toe een oefening kan voordoen zonder de hond van een cursist over te hoeven nemen. Omdat ik even bij de hond van een cursiste moest kijken gaf ik Balou mee aan haar dochter, de 11-jarige Lise. Zij heeft, zónder problemen en zónder aan de lijn te hoeven rukken, in alle rust een rondje met Balou gelopen. Wat maakt dat dit meisje dat wél kan, daar waar de Witte Jas direct vanaf de eerste stap faalde? De titel van dit artikel zegt het al..... to respect, or not to respect! Het is dan ook Lise die mijn respect verdient en zeker niet die Witte Jas. Nee, die kan nog heel wat leren van Lise!

Naschrift
Ik heb dit artikel geschreven omdat ik verbijsterd ben én ontzettend boos. Verbijsterd en boos over het feit dat iemand die dagelijks met dieren werkt, dieren met pijn nota bene – die alleen al door die pijn uit hun normale doen zijn – zó respectloos omgaat met een hond en zijn bazin. Wij kwamen bij deze Tweedelijnskliniek voor hulp, niet voor een twee-minuten-gedragsevaluatie die in twee uur nog niet eens gegeven kan worden en zeker niet om tot de conclusie te komen dat men bij deze kliniek over zijn klanten heen dendert.

 

Het patiëntendossier van Balou was door mijn eigen dierenarts vooraf al doorgefaxed, samen met de verwijsbrief. Ik had vooraf duidelijk genoeg de problemen rondom de behandeling van Balou gemeld. De CD met röntgenfoto's had ik meegenomen en de officiële uitslagen van de Raad van Beheer waren door mijn eigen dierenarts in Balou z'n dossier vastgelegd. Voor de Witte Jas was dit allemaal niet genoeg. Dat hij Balou wilde zien lopen is wat mij betreft prima. Maar vanaf dat punt had hij de vooraf aangegeven grenzen dienen te erkennen. Uit respect voor Balou én uit respect voor mij. Maar dat respect was er helaas niet bij.......